از صبح به شوروشینی گویی گم کرده ای داری؛گم کرده ای که نمی دانی چیست اما قرار از دلت برده است.......!!

مدام ذکر بر لب می گیری تا شاید آرام بگیری اما سودی ندارد، نمی دانی چرا!!!

 ساعت هارا میگذرانی و روز را به سختی شب می کنی!!

هنوز هم هوایت تشویش آلوده و نگرانست اما.........:

      همین که می آید و ریه هایت از عطر وجودش پر می شود

                        همین که چند لحظه بدون هیچ حجابی در آغوشش جای میگیری تازه میفهمی که چه گم کرده بودی...........

                     _هنوز هم نمی دانم میتوان دختر بود و معجزه ی آغوش پدر را باور نداشت؟؟!_ 

.

.

.

پ.ن:برای پدر مهرانم که آغوش گرمش معجزه ایست بر تمام دل مشغولی هایم.....:)

پ.ن:سلام بر دختر سه ساله ی حسین که دلتنگی برای پدر تاب و توانش را برد.........!!!